Það eru aðeins tvö ár liðin frá því að ég uppgötvaði hvað kom fyrir mig og ég á enn í innri baráttu með að sættast við það. Ég hef með öllu gleymt fyrstu ellefu árunum í lífi mínu og ég er að reyna að finna út hvað kom fyrir mig. Ég veit að ég gekkst undir skurð­að­gerð fimm ára þar sem eistun voru fjar­lægð, auk annarra aðgerða á kynfærum. Ég vissi að ég var öðru­vísi, ég hélt að ég væri einhvers konar skrímsli.

Það var sárs­auka­fullt að stunda kynlíf með karl­mönnum og ég hélt að það væri eðli­legt. Mér var þröngvað í kven­legt hlut­verk, ég varð að ganga í pilsum, ég varð að vera með sítt hár. Mér hefur liðið ömur­lega síðustu 34 ár.

Aðgerðir eins og þær sem gerðar voru á mér eru enn fram­kvæmdar og læknir veita foreldrum ekki nægi­legar upplýs­ingar. Í stað þess að segja foreldrum að barnið þeirra sé eðli­legt er þeim tjáð að eitt­hvað sé að því sem hægt sé að laga með skurð­að­gerð. Það er mögu­leiki á þriðja kyni og mér er sama hvaða nafni þeir nefna það svo framar­lega sem börn upplifa ekki að þau séu horn­reka í samfé­laginu. Ég veit að ég get ekki breytt lífi mínu en ég vil berjast gegn því að þessar aðgerðir verði fram­kvæmdar á öðrum.

Ég fæddist árið 1962. Í einni af mínum fyrstu minn­ingum þá vissi ég að ég var ekki eins og aðrir drengir. Þegar ég varð 25 ára vissi ég að ég yrði að gera eitt­hvað í þessu. Ég hafði farið í fjölda blóð­prufa í gegnum árin en læknar tjáði mér alltaf í kjöl­farið að ekkert amaði að. Þegar varð 39 ára hitti ég fyrir lækni sem sagði mér að örin mín væru afleiðing skurð­að­gerðar sem ég hafi gengist undir sem barn.

Þegar báðir foreldrar mínir voru látnir uppgötvaði ég að ég ætti hálf­systkini sem sagði mér að þegar ég var barn hafi faðir okkar útskýrt fyrir sér að „nátt­úran hafi gert mistök með mig“ og að „ég hafi fæðst með kynein­kenni beggja kynja“.

Allir ættu að eiga rétt á að hafa aðgang að lækna­skýrsl­unum sínum. Ég hef beðið yfir­völd um upplýs­ingar um hvað hafi komið fyrir mig en lækna­skýrslur yfir fyrstu tíu árin í lífi mínu hurfu skyndi­lega. Mér var sagt að sættast við sjálfa mig og það kyn sem ég var skráð samkvæmt og sem trans einstak­lingur sem hefur sótt um kynleið­rétt­ingu. Ég sættist ekki á þetta og var í fram­haldinu útskúfuð og stimpluð geðveik, missti vinnuna mína og varð af miklum tekjum. Yfir­völd stimpla mig enn sem trans einstak­ling.

Ég er auðvitað bálreið yfir því hvað kom fyrir mig. Það hefði auðvitað átt að bíða þar til ég náði aldri til að geta tekið mína eigin upplýstu ákvörðun.

Ég er fertug og fæddist með „órætt“ kyn. Ég uppgötvaði þetta út af tilviljun þegar ég var ellefu ára. Þegar ég fór í mína árlegu lækna­skoðun var sagt að „allt hafi gróið vel eftir að eggja­stokk­arnir mínir voru fjar­lægðir“. Samtalið sem ég átti við móður mína í fram­haldinu var mjög erfitt og olli þátta­skilum í mínu lífi. Frá einni sekúndu til þeirra næstu var ég ekki lengur barn.

Legið var einnig fjar­lægt – það hefði ekki átt að gerast. Mér vara bara sagt: „þessar pillur munu hjálpa þér að þroskast í kven­lega átt…“

Lækn­irinn sagði að ástand mitt væri svo sjald­gæft að ég ætti ekki að reyna að leita að öðrum sem gætu verið eins og ég. Ég trúði honum. Allt þar til ég varð 28 ára þá bældi ég allt. Ég lék hamingju­sömu stúlkuna og síðar konuna. Engin vissi hvernig innri kynein­kenni mín litu út. Ég fékk loks fræðslu í gegnum sjálfs­hjálp­arhóp. Það var gríð­arleg hjálp fyrir mig sálrænt séð að vita hvernig aðrir glímdu við þetta. Þarna hitti ég fólk sem studdi mig og var til staðar fyrir mig. Ég er með vottorð um að vera alvar­lega fötluð. Ég hef þurft að vera í innkirtla­með­ferð síðustu tólf árin. Árið 2011 fór ég með mál mitt fyrir dómstóla vegna þess að kröfu minni um skaða­bætur var hafnað. Mál mitt var einnig fellt niður því samkvæmt dóms­úrskurði hafði sérfræð­ing­urinn [sem fram­kvæmdi aðgerðina] veitt áreið­an­lega grein­ingu á mér. Dómurinn var reið­arslag. Dóms­kerfið brást mér en ég vil ekki að greining sérfræð­ingsins verði tekin gild, ég verð að áfrýja. Ég veit ekki hvernig þetta mun fara.